Για τη σχέση Αγίας Γραφής και Προτεσταντισμού δημιουργήθηκαν εντυπώσεις και δια δόθηκαν αντιλήψεις, που αποτελούν απλούς μύ¬θους και ψεύδη. Έτσι όλως ακροθιγώς παρατηρούμε, ότι αποτελεί π.χ. μύθο η άποψη ότι ο Λούθηρος, ο γενάρχης του Προτεσταντισμού, διατύπωνε την διδασκαλία του βάσει του Ευαγγελίου. Ψεύδος, επο¬μένως, και μάλιστα μεγαλύτερο είναι ο ισχυρισμός νεωτέρων και συγχρόνων μας προτεσταντικών κοινοτήτων, ότι δήθεν είναι και γι’ αυ¬τό ονομάζονται «Ευαγγελικοί», ή ο ισχυρισμός άλλων, εξ ίσου αιρετικών, ότι είναι και λέγονται σπουδαστές των Γραφών.
Για τη θέση της Αγίας Γραφής μέσα στο προτεσταντικό σύστημα η αλήθεια είναι ότι εξ αντιδράσεως προς την καθολική Εκκλησία, η οποία είχε παραμελήσει την μελέτη της Αγίας Γραφής, οι Προτεστάντες διατύπωσαν ιδική τους διδασκαλία περί της φύσεως και του χαρακτή¬ρος της Αγίας Γραφής. Είναι η διδασκαλία για τη SOLA SCRIPTURA =Μόνη η Γραφή, η θεωρία δηλαδή ότι η Αγία Γραφή είναι η μόνη πηγή της «θείας Αποκαλύψεως» και επομένως η μόνη πηγή και κανών πίστεως. Παρατηρούμε ότι η θεωρία αυτή ανήχθη σε θεμελιώδη αρχή του Προτεσταντισμού, παράλληλη προς την ετέρα θεμελιώδη αρχή του περί της δικαιούσης πίστεως (SOLA FIDE).*
Όμως οι δύο αυτές αρχές είναι αντιφατικές: Ενώ ο Λούθηρος με την διδασκαλία του περί δικαιώσεως δέχεται ότι ο άνθρωπος μόνο εσωτε¬ρικώς και μάλιστα χωρίς την μεσολάβηση ουδενός εξωτερικού και ορατού μέσου, επικοινωνεί με τη θεία Χάρη και φωτίζεται, εξ ετέρου ο ίδιος Λούθηρος δέχεται την Αγία Γραφή σαν εξωτερικό όργανο της θείας Χάριτος, και έτσι ο Πατριάρχης του Προτεσταντισμού αμφιταλα¬ντεύεται ανάμεσα στις δύο αρχές και πίπτει σε ασυνέπειες και αντιφά¬σεις. Εφ' όσον, λοιπόν, εφαρμόζει την υλικήν αρχήν της δικαιούσης πίστεως και για να είναι συνεπής θα έπρεπε να απορρίψει την Αγία Γραφή, αλλά και όλα ανεξαιρέτως τα μυστήρια-πράγμα που δεν κάνει και το κήρυγμα και την εξωτερική λατρεία. Στον Λούθηρο και στη σχέση των δύο αρχών, η αρχή SOLA SCRIPTURA αποδεικνύεται κατώτερη, διάκονος και θεραπαινίς της αρχής SOLA FIDE. Πράγματι ο Λούθηρος θυσιάζει την SOLA SCRIPTURA, αφού κηρύσσει τον εαυτό του Κριτή της Γραφής όταν πρόκειται να υπερασπισθεί την προσφιλή του διδασκαλία για την δικαιούσα πίστη, την οποία δεν υπεστήριζε η Αγία Γραφή. Προκειμένου δηλαδή να εξασφαλίσει για τη διδασκαλία του την υπο¬στήριξη της Γραφής έδειχνε προτίμηση σε ορισμένα μόνο βιβλία της Γραφής, που νόμιζε ότι τον υποστηρίζουν: Έτσι από τα τέσσερα ευαγ¬γέλια προτιμούσε το κατά Ιωάννη και από τις επιστολές των αποστόλων περιφρονούσε τις επιστολές του Πέτρου και Ιακώβου** επειδή ήσαν θεωρητικές , και τις ονόμαζε "ασθενικές" και "αχυρένιες" ISTROHERNE). Ακόμη από την Καινή Διαθήκη δεν θεωρούσε αποστολικό σύγγραμμα την Αποκάλυψη,*** όχι απλώς και μόνον για λόγους κριτικής, αλλά για ορισμένα εδάφιά της που ανέτρεπαν τη θεωρία του. Από της εποχής του Λούθηρου μέχρι σήμερον δεν άλλαξαν οι αντιφάσεις και ασυνέ¬πειες και τα άλυτα προβλήματα για τους οπαδούς και πνευματικούς απογόνους του, όλων των ομολογιών και αποχρώσεων.
Για τη θέση της Αγίας Γραφής μέσα στο προτεσταντικό σύστημα η αλήθεια είναι ότι εξ αντιδράσεως προς την καθολική Εκκλησία, η οποία είχε παραμελήσει την μελέτη της Αγίας Γραφής, οι Προτεστάντες διατύπωσαν ιδική τους διδασκαλία περί της φύσεως και του χαρακτή¬ρος της Αγίας Γραφής. Είναι η διδασκαλία για τη SOLA SCRIPTURA =Μόνη η Γραφή, η θεωρία δηλαδή ότι η Αγία Γραφή είναι η μόνη πηγή της «θείας Αποκαλύψεως» και επομένως η μόνη πηγή και κανών πίστεως. Παρατηρούμε ότι η θεωρία αυτή ανήχθη σε θεμελιώδη αρχή του Προτεσταντισμού, παράλληλη προς την ετέρα θεμελιώδη αρχή του περί της δικαιούσης πίστεως (SOLA FIDE).*
Όμως οι δύο αυτές αρχές είναι αντιφατικές: Ενώ ο Λούθηρος με την διδασκαλία του περί δικαιώσεως δέχεται ότι ο άνθρωπος μόνο εσωτε¬ρικώς και μάλιστα χωρίς την μεσολάβηση ουδενός εξωτερικού και ορατού μέσου, επικοινωνεί με τη θεία Χάρη και φωτίζεται, εξ ετέρου ο ίδιος Λούθηρος δέχεται την Αγία Γραφή σαν εξωτερικό όργανο της θείας Χάριτος, και έτσι ο Πατριάρχης του Προτεσταντισμού αμφιταλα¬ντεύεται ανάμεσα στις δύο αρχές και πίπτει σε ασυνέπειες και αντιφά¬σεις. Εφ' όσον, λοιπόν, εφαρμόζει την υλικήν αρχήν της δικαιούσης πίστεως και για να είναι συνεπής θα έπρεπε να απορρίψει την Αγία Γραφή, αλλά και όλα ανεξαιρέτως τα μυστήρια-πράγμα που δεν κάνει και το κήρυγμα και την εξωτερική λατρεία. Στον Λούθηρο και στη σχέση των δύο αρχών, η αρχή SOLA SCRIPTURA αποδεικνύεται κατώτερη, διάκονος και θεραπαινίς της αρχής SOLA FIDE. Πράγματι ο Λούθηρος θυσιάζει την SOLA SCRIPTURA, αφού κηρύσσει τον εαυτό του Κριτή της Γραφής όταν πρόκειται να υπερασπισθεί την προσφιλή του διδασκαλία για την δικαιούσα πίστη, την οποία δεν υπεστήριζε η Αγία Γραφή. Προκειμένου δηλαδή να εξασφαλίσει για τη διδασκαλία του την υπο¬στήριξη της Γραφής έδειχνε προτίμηση σε ορισμένα μόνο βιβλία της Γραφής, που νόμιζε ότι τον υποστηρίζουν: Έτσι από τα τέσσερα ευαγ¬γέλια προτιμούσε το κατά Ιωάννη και από τις επιστολές των αποστόλων περιφρονούσε τις επιστολές του Πέτρου και Ιακώβου** επειδή ήσαν θεωρητικές , και τις ονόμαζε "ασθενικές" και "αχυρένιες" ISTROHERNE). Ακόμη από την Καινή Διαθήκη δεν θεωρούσε αποστολικό σύγγραμμα την Αποκάλυψη,*** όχι απλώς και μόνον για λόγους κριτικής, αλλά για ορισμένα εδάφιά της που ανέτρεπαν τη θεωρία του. Από της εποχής του Λούθηρου μέχρι σήμερον δεν άλλαξαν οι αντιφάσεις και ασυνέ¬πειες και τα άλυτα προβλήματα για τους οπαδούς και πνευματικούς απογόνους του, όλων των ομολογιών και αποχρώσεων.
No comments:
Post a Comment