Η ΟΣΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

 Ἀπόσπασμα ἀπὸ ἰδιόχειρη ἐπιστολὴ τῆς Γερόντισσας Γαλακτίας. (Πόμπια 21 Φεβρουαρίου 2014)

Φοβοῦμαι γιὰ τὴ σωτηρία μου. Νιώθω πὼς ἐγέρασα καὶ δὲν ἔχω βάλει ἀκόμη ἀρχὴ μετανοίας. Δὲν εἶμαι οὔτε ὀραματίστρια, οὔτε προβλεπτική. Αὐτὰ εἶναι τεχνάσματα τοῦ σατανᾶ καὶ ὅσοι λένε ὅτι τὰ ἔχουν (εἶναι πλανεμένοι καὶ πλανεύουν καὶ ἄλλους). Ὅλα τὰ τρελὰ εἶναι στὴν κεφαλή. Ὅλα τὰ Θεϊκὰ εἶναι στὴν καρδιά. Ἡ καρδιὰ ὅμως δὲν ἀνοίγει εὔκολα. Θέλει πολὺ πόνο, πολλὴ προσευχὴ καὶ προπαντὸς μεγάλη μετάνοια. Τότε τρυπᾶ ἡ καρδιὰ καὶ γίνεται σὰν τὸ πηγάδι βαθιὰ καὶ νιώθει τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὰ εἶναι γλυκίσματα τοῦ Θεοῦ σὲ κάποια τρελόπαιδά Του σὰ ἐμένα, γιὰ νὰ μᾶς καλοπιάσει νὰ μετανοήσομε. Τότε καταλαβαίνομε ὅτι μέσα στὴν καρδιὰ κρύβεται ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος. Ἔχει ἄλλα μάτια τὰ κιάλια τῆς καρδιᾶς.

Βλέπουν γιὰ νὰ μετανοήσουν ἐκεῖνο τὸ ἅπλετον γαλαζόλευκο Φῶς ποὺ εἶναι ὁ Τριαδικὸς Θεός. Συγκλονίζεται ἡ ψυχὴ μὲ καλὸ φόβο, γιατὶ βλέπει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι τὸ πᾶν κι ἐγὼ τὸ μηδέν. Τὰ δάκρυα σταματοῦν τότε, ἀκόμη καὶ ἡ προσευχή. Ὁ νοῦς ἀπολαμβάνει τὸ μυστήριο ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ τὸ ἐκφράσεις. Ἡ ψυχὴ γεμίζει γαλήνη, εἰρήνη, ζεστασιά, ἠρεμία καὶ ἀγάπη. Τότε ἀγαπᾶς ὅλο τὸ κόσμο ἀκόμα καὶ τὰ μυρμήγκια. Δὲν ἔχει τίποτα τὸ ἀγκαθωτὸ (τὸ Φῶς) ὅπως αὐτὰ ποὺ δείχνει ὁ σατανᾶς. Τὰ σατανικὰ ἔχουν βρόμα, ἀηδία, σὲ πιάνει τρομάρα, μεταταράσσονται τὰ σπλάχνα σου. 

Τὸ Φῶς τοῦ Θεοῦ σοῦ δείχνει πόσο ἁμαρτωλὸς εἶσαι καὶ φέρνει ταπείνωση, μετάνοια καὶ ἀγάπη. Ὁ ἥλιος εἶναι λυχναράκι μπροστά Του. Δὲν μοιάζει μὲ κανέναν κοσμικὸ πρᾶγμα. Τὸν Πατέρα, εἶναι ψεύτης ὅποιος πεῖ ὅτι τὸν ἔχει δεῖ. Δὲν σὲ ἀφήνει τὸ πολὺ Φῶς. Νιώθεις μόνο τὴ δύναμή Του καὶ τὴν πρόνοιά Του, τὴν εὐσπλαχνία Του, τὴν κυβέρνησή Του, τὴν ἀνοχή Του, τὴν ἀγάπη Του.

Ὁ Υἱὸς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ μᾶς συναναστράφηκε καὶ ἔχομε πιὸ πολὺ θάρρος σ’ Αὐτόν. Φαίνεται μὲ τὰ καστανόξανθα μαλλάκια Του, τὰ γαλάζια μάτια καὶ τὶς ἀθεράπευτες πληγὲς Τοῦ Σταυροῦ. Ἐπίτηδες τὶς ἔχεις ἔτσι γιὰ νὰ τὶς ἀναγνωρίσουν πάντες καὶ νὰ καταλάβουν ὅτι δὲν ἦταν πλάνος ἀλλὰ ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. 

Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι Φῶς. Σ’ ἕνα φῶς φαίνονται καὶ οἱ Τρεῖς. Ἦρθε τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ δὲν ἔφυγε, κινεῖται μὲ μεγάλο ἦχο ἀλλὰ δὲν τὸ ἀκοῦνε, μόνο ὅσοι ἔχουν ἀνακαλύψει τὴν καρδιά. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετανοήσει καὶ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ ζεῖ μέσα στὴ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία παίρνει Πνεῦμα Ἅγιον. Τὰ σωματικὰ μάτια δὲν βλέπουν. Τραβιόνται ὅμως κι αὐτὰ σὰν μαγνήτης, ὅλος ὁ ἄνθρωπος εἶναι μέσα στὸ Φῶς, δὲν ξέρεις ἀπὸ ποῦ βλέπεις, ὅλες οἱ αἰσθήσεις γίνονται μία. Ἀκατανόητον μυστήριον. Ὁ νοῦς δὲν τὸ χωρεῖ καὶ ἡ γλῶσσα δὲν τὸ περιγράφει. Γι’ αὐτὸ καλύψει ὅλα ἡ σιωπή. 

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Η ΟΣΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ». Ἐκδόσεις «Θεομόρφου» (Γ΄ Ἔκδοση)