For my Turkish brothers

 Ahmet bir zamanlar kalfalar olan yani padişah sarayları baş muhasebeci sınıfının ilk yardımcısı olan Konstantinopolis'te yaşadı.

      Zengindi ve saraydaki yeri nedeniyle herkes ona saygı duyuyordu.  Hatta çok dindar bir Müslümandı.

        Ahmet'in kohortunda kendisine hizmet edecek üç uşağı vardı.

 Küçük bir Türk çocuğuyduk, on iki yaşında Khalil, ev işlerini yapmak için Halil ve ev işleri için iki Rus kadın, Hıristiyanlar, onu yıllarca işte çalıştıran ve yaşlı olan Vera ve daha genç olan Olga .

         Ahmet iyi bir adam olduğu ve iki kadına saygı duyduğu için, pazar günleri ve büyük Hristiyan bayramlarında kiliseye gitmesini isteme cesaretine sahiplerdi.

       Ahmet, kadınların kendisine sorduğu şeyi biraz düşündükten sonra cevapladı.

         - İkiniz de gidemezsiniz.  Konyakın işleri var ve Khalil'in hiçbir değeri yok.  Sadece biri gidecek.

 Vera'ya "Sen git yaşlı kadın" dedi.

       Ve Ahmet Usta'nın tanımladığı gibi öyleydi.  Vera neredeyse her gün kiliseye giderken, Olga evde küçük Halil'le kalarak ev işlerini yaptı.

          Geri dönerken yaşlı Vera kiliseden Olga'ya bir hediye getirdi ve ilk haçını yaptıktan sonra büyük bir saygıyla yedi.

      Ahmet Bey sabah uyandığında, Olga ona kahve yapıyordu.  Sonra küçük Halil'in tuttuğu tepsiye soğuk su ve bir parça şuruplu tatlı, bazen baklava, bazen saragli koydu ve onu varlığına götürdüler.

      -Sabah ne yedin ve ağzın misk gibi kokuyor, sanki benimle konuşuyormuşsun gibi?  usta orada Olga'ya sordu, ona kahve ve şuruplu tatlı ikram etti.

        "Hiçbir şey, lordum, ben yemek yemedim," diye cevapladı, önünde başını eğdi.

      -Peki nefesin nasıl böyle kokuyor?  Naneyi çiğnemedin mi, diline Chian sakızı mermisi veya tarçın çubuğu saklamadın mı?

        -Hayır lordum, ben hiçbir şey yapmadım, korktu dedi ve ne dediğini anlamıyorum!  !  Ben hiçbir şey koklamıyorum!  !

         -Olumsuz.  Bir şeyler yapıyorsun ve her gün nefesin kokuyor.

         -Bu kadınlar mutfakta ne yapıyor Halil ve bana söylemiyorlar?  gizlice küçük kölesine sordu.

        "Nasıl bilebilirim lordum" dedi ve söz konusu olduğunda sırtını kaldırdı.

        Ahmet Bey her sabah Olga ve Halil ile aynı sohbeti yapıyordu ama bir sonuca varamıyordu.  Ve nefesinden gelen koku hep aynıydı ve odaya dağıldı ve mekanı miskle doldurdu.  Ancak Olga'nın cevabı hep aynıydı:

       - Lordum dışında hiçbir şey yemedim.  ...... bir sabah aniden daha iyi düşünüyormuş gibi söyledi.

 Ahmet Usta gözlerini açtı ve konuşmasının nefes almasını bekledi.

        -Sabah ağzıma koyduğum tek şey panzehirdir.  Başka bir şey yok usta.

        -Ve sana sorduğum için neden bana bu kadar uzun süredir söylemedin?  kızgınlıkla söyledi.

        - Ben saklamadım usta, daha önce hiç düşünmemiştim.

        -Ve bu nedir?  .......kutsal ekmek;  diye sordu Ahmet.

        Fidye, Vera'nın bana her sabah kiliseden getirdiği kutsal bir ekmek parçası.  Bunu sadece ağzıma koydum.

        -Peki bu ekmek misk gibi kokuyor mu?  O sordu.

        "O kutsal sayıldı lordum," diye cevapladı kız.

 Mesih'in kendisi tarafından kutsal kılınmıştır.

 Ahmet Usta başka bir şey duymak istemedi.  Her sabah kölesinin ağzından çıktığını hissettiği tuhaf koku, mantığını ateşe vermesi ve o Hıristiyan kiliselerinde neler olup bittiğini öğrenmek istemesi için yeterliydi.

          Ertesi gün haberi olmadan Hristiyan kıyafetleri giydi ve bilmeden konyakını bıraktı.  Ve İlahi Ayin başlamadan önce, bir kilisenin yarı karanlığını kazdı ve mumların ışığıyla aydınlatılan bir ahıra atıldı.

          Ancak herkesin yüreğini bilen Mesih, o iyi insana her İlahi Ayin'de meydana gelen bir mucize daha gösterdi.

        Böylece Ahmet, Papaz'ı Büyük Giriş'te, sanki Kutsal Hediyeleri elinde tutarak önünden geçmiş gibi, yere basmamak için gördü.  Ve ayrıca sadıkları kutsayarak, ellerinden çıkan ışık ışınlarının ve Hıristiyanların başlarını ışıkla yıkayan saati gördü.

 Ancak ışık ışınları ona yaklaşmadı, ona dokunmadı, ancak onu karanlıkta bırakarak uzakta durdu.

        Ahmet, bir hafta boyunca her gün mucizeyi görmek için başka bir kiliseye gitti.

 Ve bu tamamen aynı şekilde tekrarlandı.

           Sonra, gördüklerine ikna olmuş gibi, gizlice bir rahiple tanıştı.

            Rahibin ona ne zaman din dersi verdiğini, ne zaman vaftiz ettiğini, ne zaman meshettiğini asla öğrenmedik.

 Tek bildiğimiz, dünyadaki en önemli şeyin kim olduğunu düşündüğü sorulduğunda, tüm vezirlerin önünde onu padişahın Serai'sinde yıkayan ışıktır ve Aziz Ahmet, hayatını saymadan cesaretle cevap verir:

           -Dünyadaki en önemli şey Hıristiyanların imanıdır!  !!